Fiction (E-T): #4 The Life of Pi

จงแปลเรื่องแต่งต่อไปนี้เป็นภาษาไทย

After St. Joseph’s, I went to Petit Séminaire, the best private English-speaking secondary school in Pondicherry. Ravi was already there, and like all younger brothers, I would suffer from following in the footsteps of a popular older sibling. He was the athlete of his generation at the school and the captain of the town’s best cricket team. That I was a swimmer was not significant; it seems to be a law of human nature that those who live by the sea are suspicious of swimmers, just as those who live in the mountains are suspicious of mountain climbers. But following someone’s shadow wasn’t my escape. I had a better plan than that. I put it into action on the very first day of school, in the very first class. The class started the way all new classes start, with the stating of names. We called them out from our desks in the order in which we happened to be sitting. Each name elicited a tick on a list and a brief stare from the teacher. I was terribly nervous.

“Sylvester Naveen,” said Sylvester Naveen, right in front of me. And then it was my turn. Petit Séminaire, here I come.[1]

I hurried to the blackboard and said as I wrote “My name is Piscine Molitor Patel, known to all as Pi Patel.” Then, I added π = 3.14

There was a silence. The teacher was staring at the board. I was holding my breath. Then he said, “Very well, Pi. Sit down. Next time you will ask permission before leaving your desk.”

[1] If you’ve seen the Disney animated film Cars, there’s another example of the phrase when the lead car character says, “California, here I come!”

Translation 1

จบจากเซนต์โยเซฟแล้ว ผมก็ต่อที่เปอติต์เซมิแนร์ โรงเรียนมัธยมภาษาอังกฤษที่ดีที่สุดในปอนดิเชรี รวีเข้าก่อนผม ผมเป็นน้องก็จะต้องทรมานเดินตามรอยเท้าเฉกเช่นน้องชายทั้งหลายที่มีพี่ดัง รวีเป็นดาวนักกีฬาของรุ่นที่โรงเรียน และเป็น กัปตันทีมคริกเก็ตอันดับหนึ่งของเมือง ผมเป็นนักว่ายน้ำนี่ไม่พิเศษอะไร เพราะท่าจะมีกฎธรรมชาติมนุษย์อยู่ว่าคนอยู่ใกล้ทะเลมักไม่ค่อยศรัทธานักว่ายน้ำ เหมือนที่ชาวเขาไม่ค่อยศรัทธานักปีนเขา ทางออกของผมไม่ใช่ใต้เงาใคร ผมมีแผนดีกว่านั้น ผมเริ่มดำเนินการเลยวันแรก คาบแรก เริ่มคาบก็เหมือนๆ กับเริ่มคาบใหม่ใดๆ คือมีบอกชื่อ เรานั่งอยู่กับโต๊ะขานชื่อตัวเองตามลำดับที่นั่ง พอเอ่ยชื่อครูก็จะติ๊กหนึ่งทีและจ้องหน้าที ผมตื่นเต้นจะแย่

“ซิลเวสเตอร์ นาวีน ครับ” ซิลเวสเตอร์ นาวีนพูด อยู่หน้าผมนี่เอง และแล้วก็ตาผม เปอติต์เซมิแนร์ ข้ามาแล้ว

ผมรีบไปที่กระดานดำแล้วพูดพลางเขียนว่า “ผมชื่อพิสซิน โมลิเตอร์ ปาเตล รู้จักกันทั่วในนาม พาย ปาเตล” แล้วต่อด้วย π = 3.14

เงียบ คุณครูจ้องมองกระดานดำ ผมกลั้นหายใจ แล้วครูก็พูดว่า “เอาละ พาย ไปนั่ง คราวหน้าขออนุญาตก่อนค่อยลุกจากโต๊ะ”

“ครับผม”

Translation 2

จบจากเซนต์โยเซฟแล้ว ผมก็ต่อที่เปอติต์เซมิแนร์ โรงเรียนมัธยมภาษาอังกฤษที่ดีที่สุดในปอนดิเชรี รวีอยู่มาก่อนแล้ว ผมจึงต้องทนดังเช่นน้องชายทั้งหลายเดินตามรอยเท้าพี่ที่เป็นดารา รวีเป็นดาวนักกีฬาของรุ่นที่โรงเรียน และเป็นกัปตันทีมคริกเก็ต อันดับหนึ่งของเมือง ผมเป็นนักว่ายน้ำจึงไม่พิเศษอะไร ท่าจะเป็นกฎธรรมชาติมนุษย์ที่ว่าคนอยู่ใกล้ทะเลมักไม่ค่อยศรัทธานักว่ายน้ำ เช่นเดียวกับชาวเขามองนักปีนเขา ทางออกของผมไม่ใช่ใต้เงาใคร ผมมีแผนดีกว่านั้น และเริ่มดำเนินการเลยที่โรงเรียนในวันแรก ในคาบแรก ต้นคาบนั้นก็เหมือนกับคาบใหม่ทั้งหลาย คือมีขานชื่อ เราขานชื่อตัวเองตามลำดับที่นั่ง เอ่ยชื่อไปทีครูก็จะติ๊กหนึ่งทีและจ้องหน้าที ผมตื่นเต้นเหลือเกิน

“ซิลเวสเตอร์ นาวีน ครับ” ซิลเวสเตอร์ นาวีนพูด อยู่ข้างหน้าผม และแล้วก็ตาผม เปอติต์เซมิแนร์ ข้ามาแล้ว

เงียบ คุณครูจ้องมองกระดานดำ ผมกลั้นหายใจ แล้วครูก็พูดว่า “เอาละ พาย นั่งได้ คราวหน้าขออนุญาตก่อนค่อยลุกจากโต๊ะ”

“ครับผม”

Translation 3

จบจากเซนต์โยเซฟแล้ว ผมก็ต่อที่เปอติต์เซมิแนร์ โรงเรียนมัธยมภาษาอังกฤษที่ดีที่สุดในปอนดิเชรี รวีอยู่มาก่อนแล้ว ผมจึงต้องทนดังเช่นน้องชายทั้งหลายเดินตามรอยเท้าพี่ที่เป็นดารา รวีเป็นดาวนักกีฬาของรุ่นที่โรงเรียน และเป็นกัปตันทีมคริกเก็ต อันดับหนึ่งของเมือง ผมเป็นนักว่ายน้ำจึงไม่พิเศษอะไร ท่าจะเป็นกฎธรรมชาติมนุษย์ที่ว่าคนอยู่ริมทะเลมักไม่ค่อยศรัทธานักว่ายน้ำ เช่นเดียวกับชาวเขามองนักปีนเขา ทางออกของผมไม่ใช่ใต้เงาใคร ผมมีแผนดีกว่านั้น และเริ่มดำเนินการเลยที่โรงเรียนในวันแรก ในคาบแรก ต้นคาบนั้นก็เหมือนกับคาบใหม่ทั้งหลาย คือมีขานชื่อ เราขานชื่อตัวเองตามลำดับที่นั่ง เอ่ยชื่อไปทีครูก็จะติ๊กหนึ่งทีและจ้องหน้าที ผมตื่นเต้นเหลือเกิน

“ครับผม”

That I was a swimmer was not significant; it seems to be a law of human nature that those who live by the sea are suspicious of swimmers, just as those who live in the mountains are suspicious of mountain climbers.