Fiction (E-T) Discussion

จงแปลเรื่องแต่งต่อไปนี้เป็นภาษาไทย

It was the first photograph I had ever seen, and it fascinated me. I can remember holding it at every angle in order to catch the flickering light from the oil lamp on the dresser. The man in the photograph was unsmiling, but his eyes were kind. I had never met him, but I felt that I knew him. One evening when I was looking at the photograph, as I always did before I went to sleep, I noticed a shadow across the man's thin face. I moved the photograph so that the shadow lay perfectly around his hollow cheeks. How different he looked!

That night I could not sleep, thinking about the letter that I would write. First, I would tell him that I was eleven years old, and that if he had a little girl my age, she could write to me instead of him. I knew that he was a very busy man. Then I would explain to him the real purpose of my letter. I would tell him how wonderful he looked with the shadow that I had seen across his photograph, and I would most carefully suggest that he grow whiskers.

Four months later when I met him at the train station near my home in Westfield, New York, he was wearing a full beard. He was so much taller than I had imagined from my tiny photograph.

"Ladies and gentlemen," he said, "I have no speech to make and no time to make it in. I appear before you that I may see you and that you may see me." Then he picked me right up and kissed me on both cheeks. The whiskers scratched. "Do you think I look better, my little friend?" he asked me.

Translation 1: Sample for Critique

เป็นภาพถ่ายใบแรกที่เคยเห็น มองได้ไม่รู้เบื่อ จำได้ว่าเอียงรูปไปมาให้ภาพโดนแสงเต้นจากตะเกียงน้ำมันบนตู้ ชายในภาพหน้าไม่ยิ้มแต่แววตาอ่อนโยน ฉันไม่เคยพบเขาหรอกแต่รู้สึกเหมือนว่ารู้จักกัน เย็นวันหนึ่งขณะมองดูรูปใบนั้นอย่างที่ชอบทำทุกครั้งก่อนนอน ฉันเห็นเงาตกลงบนใบหน้าผอมๆ นั้น เลยขยับรูปให้เงาลงบังล้อมแก้ม ตอบพอดี ใบหน้านั้นเปลี่ยนไปทีเดียว

คืนนั้นฉันนอนไม่หลับ มัวแต่ครุ่นคิดถึงจดหมายที่อยากเขียน ก่อนอื่นจะบอกว่าฉันอายุ 11 ขวบ และหากท่านมีลูกสาวตัวเล็กๆ วัยเดียวกัน จะให้ลูกสาวเขียนตอบแทนตัวเองก็ได้ ทราบว่าท่านยุ่งมาก จากนั้นก็จะชี้แจงเหตุสำคัญที่จดหมายมา จะเล่าว่าท่านดูดีเหลือเกินเมื่อเงาทาบทับในรูปถ่ายแล้วจึงจะแนะอย่างนุ่มนวลที่ สุดให้ไว้เครา

สี่เดือนต่อมา เมื่อได้พบกับชายท่านนั้นที่สถานีรถไฟใกล้เมืองเวสต์ฟีลด์ รัฐนิวยอร์กบ้านฉัน ท่านไว้เคราครึ้มทีเดียว ตัวจริงสูงกว่าที่นึกไว้จากภาพใบนิดเดียวตั้งมาก

"ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านครับ" ท่านกล่าว "ผมไม่มีคำปราศรัยและไม่มีเวลาจะปราศรัย แค่มาปรากฏตัวให้ท่านเห็นผมและผมได้เห็นท่าน" แล้วก็อุ้มฉันขึ้น มาหอมแก้มสองข้าง เคราระคายหน้าฉัน "ผมดูดีขึ้นไหม เพื่อนน้อย" ท่านถาม

ฉันชื่อเกรซ บีเดล และชายในภาพคืออับราฮัม ลิงคอล์น

- I moved the photograph so that the shadow lay perfectly around his hollow cheeks.