Fiction (E-T): Roald Dahl, "Mrs. Bixby and the Colonel's Coat"

จงแปลเรื่องแต่งต่อไปนี้เป็นภาษาไทย

At half past one precisely, Mrs. Bixby arrived at Mr. Bixby’s office and rang the bell. Her husband, in his white dentist’s coat, opened the door himself.

“So you should be. You’re a lucky girl, did you know that?” He led her down the passage and into the surgery. Then he walked over to a closet that he used for hanging up his clothes and stood in front of it, pointing with his finger. “It’s in there,” he said. “Now—shut your eyes.”
Mrs. Bixby did as she was told. Then she took a deep breath and held it, and in the silence that followed she could hear him opening the cupboard door and there was a soft swishing sound as he pulled out a garment from among the other things hanging there.

Beginning to giggle, she raised one eyelid a fraction of an inch, just enough to give her a dark blurry view of the man standing there holding something up in the air.

At the sound of the magic word she opened her eyes quick, and at the same time she actually started forward in order to clasp the coat in her arms.

But there was no coat. There was only a ridiculous fur neckpiece danging from her husband’s hand.

Mrs. Bixby put a hand up to her mouth and started backing away. I’m going to scream, she told herself. I just know it. I’m going to scream.

“What’s the matter, my dear?” Don’t you like it?” He stopped waving the fur and stood staring at her, waiting for her to say something.

“Why yes,” she stammered. “I…I…think it’s…it’s lovely…really lovely.”

Translation 1: Sample for Critique

เวลา ๑๓.๓๐ นาฬิกาตรง มิสซิสบิกส์บีมาถึงที่ทำงานของมิสเตอร์บิกส์บีและกดกระดิ่ง สามีเธอสวมเสื้อกาวน์หมอฟันสีขาวมาเปิดประตูเองเลย
“ซิริลคะ ตื่นเต้นจังเลย”
“ก็สมควรอยู่ คุณโชคดีมากนะ รู้มั้ย” เขานำเธอไปตามทางเดินและเข้าไปในห้องทำฟัน แล้วเดินไปยังตู้ใบที่ใช้แขวนเสื้อผ้าพลางชี้นิ้ว “อยู่ในนั้นแหละ” เขากล่าว “เอาละ หลับตา”
มิสซิสบิกส์บีทำตามคำสั่ง แล้วหายใจเข้าลึกและกลั้นหายใจ ในความเงียบที่เกิดขึ้นนั้นเธอได้ยินมิสเตอร์บิกส์บีเปิดประตูตู้ มีเสียงเสียดสีเบาๆ ขณะเขาดึงอาภรณ์ชิ้นหนึ่งออกมาจากชุดอื่นๆ ที่แขวนอยู่ในนั้น
“เอ้า ดูได้แล้ว”
“ไม่กล้าเลยค่ะ” เธอกล่าวกลั้วหัวเราะ
“เถอะน่า แวบนึง”
เธอหัวเราะสั้นๆ พลางเผยอเปลือกตาขึ้นเสี้ยวหนึ่ง แค่พอเห็นภาพรางๆ ของชายที่ยืนถืออะไรชูอยู่
“ขนมิ้งก์” เขาร้อง “มิ้งก์แท้เลยนะ”
เมื่อได้ยินคำวิเศษคำนั้นเธอลืมตาขึ้นทันที พร้อมกับขยับตัวเข้าไปจะเอาเสื้อคลุมนั้นมากอด
แต่ไม่มีเสื้อคลุม มีแต่ที่พันคอขนน่าทุเรศชิ้นหนึ่งห้อยอยู่กับมือสามีเธอ