แม่พงพี

ธารใส
สายน้ำไหลไม่หวนกลับ
จงผันผ่านนานนับ
ระยิบระยับกับป่านี้

ข้าน้อย
คนเดินดอยมาดงวี่
ตะลึงลานพนานต์พี
มโหรีแห่งพงไพร

งามล้ำ
ทุกสิ่งส่ำล้วนอ่อนไหว
มิกล้าแตะต้องผองใด
เพียงเอาใจไปชิมชม

ด้วยกลัวว่ามือหยาบสาบมนุษย์
จะเปื้อนป้ายความพิสุทธิ์ให้ขื่นขม
มือที่สร้างสิ่งมากมายไว้ชายชม
แต่โง่งมมักง่ายทำลายงาม

มิอาจแม้นเพียงถนอมออมสงวน
ธรรมชาติค่าควรหวงห้าม
เมื่อน้ำท่าป่าแหลกแตกทราม
หายนะก็จะตามคร่ามนุษย์

ธารใส
จงรินไหลไม่สิ้นสุด
ชโลมหลอมกล่อมมนุษย์
ได้ยั้งหยุดความนึกคิด

เลิกรุกล้ำธรรมชาติ
หยุดประกาศความหลงผิด
ไม่ตัดถอนรอนริด
อ้าวสิทธิ์กับมวลไพร

ณ ที่นี้
แม่พงพีผู้ยิ่งใหญ่
ข้ากราบกรวอนอภัย
แทนมนุษย์ในโลกนี้

ห้วยดงวี่ ทุ่งใหญ่นเรศวร
วารสารเพื่อการอนุรักษ์
ตุลาคม ๒๕๓๓

จาก ไพรหม่น : บทกวีสะท้อนหัวใจของคนรักป่า. กรุงเทพฯ: นิตยสารสารคดี, 2535.