ท่ามกลางผืนไพรใหญ่กว้าง
อ้างว้างว่างเปล่าเหงาจิต
บางคราตาวันเลือนเดือนมิด
ม่านหมอกโปรยปิดแผ่นฟ้า

เสียงเท้าก้าวไปในไพรเงียบ
ย่างเหยียบธรณินถิ่นหญ้า
จากกรอบแห้งแดงฉานจนลานตา
แล้วโรยราล่วงลับคืนกลับไพร

วันแล้ว วันเล่า
ยังเฝ้าอารักขาพนาศรัย
แบกปืนยืนเขาลำเนาไพร
ตระเวนไปปกป้องปัจจามิตร

มิยอมให้ใครบุกมารุกล้ำ
ยักย้ายก่ายก้ำทำผิด
ล่าสัตว์ตัดไม้ขายชีวิต
ทนอามิสจิตผยองสู้ผองภัย

คือเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่า
เนิ่นช้าอยู่เขาเนาไศล
ไกลกรุงรุ่งเรืองเมืองวิไล
เพียงอาศัยแดดลมบ่มอุรา

ลูกเมียพ่อแม่ไม่แลเห็น
ทั้งยากเร้นเข็ญใจทนไข้ป่า
ไม่มีหมอหนออนาถขาดหยูกยา
มีแต่ความแกร่งกล้าในดวงจินต์
วีรกรรมค้ำคูณด้วยคุณค่า
ในบางคราต้องสูญลับดับลงสิ้น
เมื่ออิทธิพลโฉดฉาวคาวมลทิน
มาแปดเปื้อนกร่อนกินปลิดวิญญา

อยากโผกายรองร่างพรุนกระสุนต้อง
โอบประคองสองมือกับดวงหน้า
ปิดดวงตาหม่นหมองนองน้ำตา
สู่นิทรายาวนานอันหนาวเย็น

อยากเอามืออุดดวงใจเลือดไหลรั่ว
เรียกหัวใจไหวระรัวให้กลับเต้น
โอ้วิญญาณหากกรำความลำเค็ญ
ไยปิดฉากยากเข็ญลงเช่นนี้

อยากเอาใจไปประสานสมานซ้ำ
เพื่อนผู้ยังเพียรกระทำเพื่อหน้าที่
กำลังใจของให้คนทนทำดี
มิตรไมตรีพลีตอบมอบศรัทธา

เป็นปฏิปักษ์หักลาญผลาญคนผิด
ยังเป็นยิ่งมิ่งมิตรคนเยือนป่า
ร่วมแรมคืนยืนภัยไว้ศัสตรา
กลางวันพาชมชวนมวลพฤกษ์ไพร

สัมภาระหนาหนักนักท่องเที่ยว
ลงแรงเรี่ยวล้นมือคอยถือให้
กระติกน้ำย่ามกล้องส่องทางไกล
เป้หมวกร่มน้อยใหญ่เสบียงกรัง

เสื้อกันฝนกันหนาวผ้าขาวม้า
กระเป๋าป่าเครื่องปวงถ่วงหน้าหลัง
ที่แบกนานพาลหนักหน่วงรุงรัง
ได้ฝากฝังแรงกายสบายตัว

พาไปชมดอกไม้พราวเต็มราวป่า
ให้เริงร่ากันถ่ายภาพอิ่มอาบทั่ว
ถึงไม่มีใครสักนิดคิดถึงตัว
ก็แย้มหัวร่วมสำราญเบิกบานใจ

อาจเคยเกิดคำถามท่ามดวงจิต
ยามความคิดสับสนและหม่นไหม้
ท่านถ่ายภาพไปล้นเหลือเพื่ออะไร
พงไพรจริงเหลือสิ่งใดใครนำพา

ครั้นอิดโรยโหยกระหายไปหาน้ำ
ครั้นถึงยามหิวมาปรุงช่วยหุงหา
เก็บยอดไม้ให้ลองลิ้มจิ้มปลาร้า
ข้าวเหนียวมาขอดกระติ๊บหยิบแบ่งปัน

เก็บกระป๋องกล่องแก้วที่เกลื่อนกล่น
ด้วยเกรงคนจะพลาดพลั้งถูกบาดบั่น
ก็คนอื่นคนไกลที่ไหนกัน
มาห้ำหั่นแก้วขวดหวดกระจาย

เศษขยะตามทางป่าเก็บมาสิ้น
กลบรอยหินรอบบากถากถางป้าย
คงก้มก้อมซ่อมทำตามแรงกาย
ไม่เปรยปรายปริปากลำบากมา

โอ้คนเมืองเรืองรุ่งมุ่งสู่ถิ่น
มาดื่มกินความงามตามปราถนา
กี่คนหนอพอเห็นเจตนา
ช่วยกันรักษาป่างามยามมาเยือน

ยิ่งลุยดงพงฝ่าพนากว้าง
เที่ยวเก็บแร้วแผ้วถางห้างเถื่อน
กู้สัตว์เก็บซากที่หลากเลือน
วนเยือนเวียนเฝ้าเหล่าไม้

คนทำลายมากมายมหาศาล
ทั้งชาวบ้านพรานดื่นหื่นกระหาย
ไหนจะต้องเหลียวหลังระวังกาย
กระสุนอาจสาดสายให้วายชนม์

เป็นกระสุนจากใครที่ไหนเล่า
ที่หมายเป้าชีวิตไทยในไพรสณฑ์
พิทักษ์ไพรไว้คุณค่ามหาชน
กลับเป็นคนใต้ไตรรงค์ธงเดียวกัน

อนาถหนาหากหน้าที่ยังมีอยู่
แต่ไม่รู้สู้ทำไปเพื่อใครนั่น
เพื่อผองเพื่อนผู้เยือนไพรได้สุขกัน
หรือคนไทยได้ห้ำหั่นอย่างมันมือ

เพื่อมนุษย์ทั้งโลกามหาศาล
อุดมการณ์ ลูกหลานไทย เพื่อใครหรือ
เพื่อหน้าที่ความดีงามความสัตย์ซื่อ
หรือเพื่อคนหยิบมือที่ถือครอง

เพื่ออนาคตที่สดใสที่ไร้หวัง
เพื่อประทังครอบครัวที่หม่นหมอง
เพื่อเกียรติศักิด์รักถื่นแผ่นดินทอง
หรือน้ำตาเจิ่งนองท่วมห้องใจ

ภัยธรรมชาติหนักหนอขอยังสู้
ภัยมนุษย์สุดกู้สู้ไม่ไหว
ด้วยชอกช้ำเป็นน้ำน้อยย่อมพ่ายไฟ
ป่าผืนใหญ่ใกล้สิ้นสุดทางอุดตัน

"ใช่ต้องทรัพย์นับล้านค่ามาปลุกสร้าง
เพียงหยุดการทำลายล้างอย่างห้ำหั่น
ก็พอจะต่อผืนไพรไว้นิรันดร์
เป็นเช่นนั้นหรือมิใช่โปรดได้ยิน"

"ใช่ต้องทรัพย์นับล้านค่ามาปลุกสร้าง
เพียงหยุดการทำลายล้างอย่างห้ำหั่น
ก็พอจะต่อผืนไพรไว้นิรันดร์
เป็นเช่นนั้นหรือมิใช่โปรดได้ยิน"

"ใช่ต้องทรัพย์นับล้านค่ามาปลุกสร้าง
เพียงหยุดการทำลายล้างอย่างห้ำหั่น
ก็พอจะต่อผืนไพรไว้นิรันดร์
เป็นเช่นนั้นหรือมิใช่โปรดได้ยิน"

ไม่เสียดายดอกชีวิตคิดครั่นคร้าม
อยากกู่ก้องตะโกนถามยามชีพสิ้น
หากชีวีพลีจบกลบแผ่นดิน
จะเหลือสิ้นป่าไทยใครเหลียวแล