ใบไม้ร่วง หนึ่งใบ ในราวป่า
พาพื้น พสุธา ไหวหวั่น
พาจักรวาล โศกา จาบัลย์
พาผู้คน นับพัน รันทด

พาเงื้อมผา หล้าลั่น สั่นสะท้าน
พาโตรกธาร วิปโยค โศกสลด
พาสัตว์ส่ำ ร่ำระงม ระทมทด
พามอดมด ผู้กล้า คุ้มป่าไทย

ปลิดขั้วผล็อย ลอยหลั่ง แต่ยังเขียว
ถึงก้านเหนียว เหนี่ยวนาน สุดทานไหว
เลือดขุ่นข้น ของคนจริง ก็ทิ้งไพร
ปลุกเลือดไทย อีกแสนหมื่น ให้ตื่นตัว

ร่วงแล้วหนอ ขอจงหลับ กับป่านุ่ม
ที่โอบอุ้ม เหล่าใบกล้า กลางป่าสลัว
สืบใบใหม่ อีกแสนหมื่น ให้ตื่นตัว
กว่าหมอกชั่ว จะคลายขับ อัปราชัย

ใบไม้ร่วง ห้วยขาแข้ง
สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์
ปีที่ ๓๗ ฉบับที่ ๑๘ ๒๕๓๓