Test 5 Discussion | Introduction to Translation

As she gathered her purse with shaky hands and pounding heart, the others in the waiting room looked at her in sympathy, and one woman touched her arm; but they were secretly relieved that it had not been them.

She felt as if she were in a dream and listened carefully to what the doctor said. He made it seem so simple and so natural. "No point in prolonging it..."

He made perfect sense. She got up like a zombie and went home. She thought she would accept it and let her go. But then, nobody was ever really ready to turn off their mother's machine, no matter what they thought.; to turn off the light of their childhood and walk away, just as if they were turning out a light and leaving a room.

She could never forgive herself for not having the courage to go back over to the hospital and be with her mother. She still woke up crying over the guilt, and there was nothing in the world she could do to ever make up for that.

Translation 1

"คุณเคาช์ครับ ขอพบในห้องสักครู่ได้ไหมครับ"

ขณะเก็บกระเป๋าถือ เธอมือไม้สั่น หัวใจเต้นตึกตัก คนอื่นๆ ในห้องนั่งรอ ต่างมองดูเธออย่างเห็นใจ หญิงคนหนึ่งแตะแขนเธอ แต่ลึกๆ แล้วทุกคนโล่งใจที่ไม่ใช่ตน

นางเคาช์รู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน และตั้งใจฟังที่หมอพูด หมอทำให้เรื่องฟังดูง่ายดายและเป็นอย่างที่ควรจะเป็น "ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะยื้อไว้..."

ทุกอย่างที่พูดฟังดูถูกต้องไม่มีที่ติ เธอลุกขึ้นยืนเหมือนเป็นหุ่นแล้วกลับไปบ้าน เธอคิดว่าจะทำใจและปล่อยให้แม่ไป แต่แล้วไม่มีใครพร้อมหรอกที่จะปิดเครื่องของแม่ตัวเอง ไม่ว่าความคิดจะว่าอย่างไรก็ตาม จะปิดแสงไฟแห่งวัยเด็กของตนแล้วเดินจากไปเหมือนปิดไฟสักดวงแล้วออกไปจากห้องน่ะหรือ

เธอไม่มีวันเลิกโทษตัวเองที่ไม่กล้ากลับไปยังโรงพยาบาลไปอยู่กับแม่ เธอยังร้องไห้ตื่นขึ้นมาอยู่ด้วยรู้สึกผิด และไม่มีอะไรในโลกนี้ที่จะทำเพื่อแก้ตัวได้เลย