Fiction (E-T): Amy Tan, The Joy Luck Club

จงแปลเรื่องแต่งต่อไปนี้เป็นภาษาไทย

Mr. Chong, whom I secretly nicknamed Old Chong, was very strange, always tapping his fingers to the silent music of an invisible orchestra. He looked ancient in my eyes. He had lost most of the hair on top of his head and he wore thick glasses and had eyes that always looked tired and sleepy. But he must have been younger than I thought, since he lived with his mother and was not yet married.

I met Old Lady Chong once and that was enough. She had this peculiar smell like a baby that had done something in its pants. And her fingers felt like a dead person’s, like an old peach I once found in the back of the refrigerator; the skin just slid off the meat when I picked it up.

I soon found out why Old Chong had retired from teaching piano. He was deaf. “Like Beethoven!” he shouted to me. “We’re both listening only in our head!” And he would start to conduct his frantic silent sonatas.

Translation 1

คุณจงหรือที่ฉันแอบเรียกในใจว่าเฒ่าจงนั้นเป็นคนแปลก เขาเคาะนิ้วตามเพลงไร้เสียงที่บรรเลงโดยวงออร์เคสตราที่ไร้ตัวตน ในความรู้สึกฉันเฒ่าจงดูแก่มาก ผมบนศีรษะก็ร่วงไปเกือบจะ หมด สวมแว่นตาหนาเตอะ และดวงตาแกเหนื่อยอ่อนปรืออยู่ตลอด เวลา แต่แกคงหนุ่มกว่าที่คิดเพราะยังอยู่กับแม่และยังไม่แต่งงานเลย

ฉันได้พบแม่เฒ่าจงเพียงครั้งเดียวเท่านั้นก็เกินพอ แล้ว แกกลิ่นเหมือนเด็กทารกที่เพิ่งปล่อยอะไรใส่ผ้าอ้อม นิ้วแกจับแล้วอย่างกับนิ้วคนตาย เหมือนลูกพีชเก่างอมที่ฉันเจอใน ตู้เย็น เปลือกมันเลื่อนหลุดออกจากเนื้อตอนหยิบขึ้นมา

ไม่นานฉันก็ได้รู้ว่าทำไมเฒ่าจงถึงได้เลิกสอน เปียโน แกหูหนวก "เหมือนบีโทเฟน!" แกตะโกนใส่ฉัน "เราทั้งคู่ได้ยินเพียงเสียงในสมองเท่านั้น" แล้วแกก็ เริ่มกำกับการบรรเลงเพลงซอนาตาไร้เสียงของแกอย่างเข้มข้น