ครั้งหนึ่ง เมื่อข้าพเจ้าอายุ ๖ ขวบ ได้เห็นภาพมหัศจรรย์ในหนังสือเล่มหนึ่ง เป็นเรื่องจริงจากธรรมชาติ เกี่ยวข้องกับป่าในบรรพกาล เป็นรูปงูเหลือมตัวใหญ่กำลังจะกลืนกินสัตว์ตัวหนึ่งเป็นอาหาร...นี่เป็นสำเนาของภาพนั้น:
ในหนังสือเขียนไว้ว่า: "งูเหลือมกลืนเหยื่อของมันโดยไม่ต้องเคี้ยวหลังจากที่มันเคลื่อนไหวไม่ได้แล้ว ต่อมาก็จะนอนพักเป็นเวลาหกเดือนเพื่อการย่อยอาหารของมัน"
ข้าพเจ้าลองคิดเลยเถิดไปถึงการผจญภัยในป่าดงพงไพร หลังลองบันทึกภาพด้วยดินสอสี ก็ได้ภาพแรกมาหนึ่งภาพ ภาพหมายเลขที่ ๑ เป็นดังนี้:
ข้าพเจ้าอวดภาพนี้กับผู้มีอายุมากกว่า และถามว่าภาพนี้ทำให้เขารู้สึกกลัวหรือไม่ ?
กลับได้รับการโต้กลับว่า "น่ากลัวหรือ?... ทำไมต้องกลัวหมวกด้วยล่ะ?"
ภาพของข้าพเจ้าไม่ใช่ภาพหมวก มันเป็นภาพที่ตั้งใจให้เป็นภาพงูเหลือมกำลังย่อยกินช้างตัวหนึ่ง แต่เพราะคนสูงอายุกว่ามองภาพแล้วไม่เข้าใจได้ ข้าพเจ้าเลยวาดใหม่อีกภาพ มองผ่านในท้องของงูเหลือม เขาเลยเห็นและเข้าใจได้ชัดเจน เพราะคนทั่วไปมักต้องการคำอธิบายเพิ่มเติมเสมอ ภาพหมายเลข ๒ ดังกล่าวเป็นดังนี้:
การตอบโต้ของคนสูงอายุในครั้งนั้น เป็นเสมือนการแนะนำข้าพเจ้าโดยอ้อมให้พึงละเว้นการเขียนภาพงูเหลือมไม่ว่ามองผ่านด้านในหรือด้านนอกของตัวงูไว้ก่อน แต่หันมาเอาใจใส่กับวิชาภูมิศาสตร์ วิชาประวัติศาสตร์ วิชาคณิตศาสตร์ และวิชาไวยกรณ์ ทดแทน ด้วยเหตุนี้เมื่ออายุได้ ๖ ขวบ ข้าพเจ้าล้มเลิกความคิดที่จะยึดเอาการวาดภาพเป็นอาชีพที่โปรดปราณ ข้าพเจ้ามีความท้อแท้ต่อความล้มเหลวที่เกิดจากภาพหมายเลข ๑ และภาพหมายเลข ๒ คนสูงอายุนั้นไม่เคยเข้าใจอะไรได้ด้วยตนเอง มักสร้างความเบื่อหน่ายให้เด็กๆที่ต้องคอยอธิบายเขาอยู่เสมอหรือตลอดไป
ดังนั้นในเวลาต่อมา ข้าพเจ้าก็เลือกอาชีพอื่นและเรียนการขับเครื่องบิน ข้าพเจ้าบินไปทั่วทุกส่วนของโลก และพบว่าวิชาภูมิศาสตร์มีประโยชน์ในเรื่องการบินมาก เพียงการมองผิวเผินข้าพเจ้าก็สามารถแยกได้ระหว่างประเทศจีนกับมลรัฐอริโซน่า ถ้าเผอิญใครเกิดหลงทางในการบินตอนกลางคืน ความรู้ทางภูมิศาสตร์จะมีค่ามากขึ้นทีเดียว
ในวิถีทางของการดำเนินชีวิต ข้าพเจ้าได้เผชิญเหตุการณ์ต่างๆ กับคนมากมายที่ให้ความสำคัญกับผลของการกระทำที่แล้วมา ข้าพเจ้าเคยมีชีวิตอยู่ท่ามกลางคนสูงอายุกว่าหลายคนอย่างคุ้นเคยและสนิทสนมมาแล้ว แม้กระนั้นก็ไม่ทำให้ข้าพเจ้าลดความมีอคติต่อพวกเขาได้เลย
เมื่อไรก็ตามที่ข้าพเจ้ามีโอกาสพบเขาคนใดคนหนึ่งซึ่งๆหน้า ข้าพเจ้าจะทดลองให้เขาดูภาพหมายเลข ๑ ที่ยังเก็บรักษาไว้ เพื่อค้นหาว่า จะมีคนที่เข้าใจภาพนี้อย่างแท้จริงบ้างไหม แต่ทุกคนไม่เขาก็เธอก็จะตอบโต้กลับมาเสมอว่า:
"นั่นคือหมวก"
แล้วข้าพเจ้าก็ไม่เคยพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับงูเหลือม ป่าดงพงไพร หรือดวงดาว ข้าพเจ้าจะลดตัวเองสู่ระดับเดียวกับเขา จะพูดคุยกับเขาเรื่องสะพาน และกิฬากอล์ฟ และการเมือง และเน็คไท ที่คนเหล่านั้นมักสนใจและดีใจที่ได้พบคนที่สนใจในเรื่องเดียวกัน
Last updated: 3rd June 1997
(กลับไปดูเรื่อง....แหล่งความคิดสร้างสรรค์ของเด็ก )